Bir yere kadar diyorum…

Bu hayatta var olan her şey bir yere kadar. Öyle uzun devam etmiyor hiçbir şey. Her olay mutlaka bitmek için başlıyor ve sonuna ulaşmak için geliyor hayatımıza.

Öyle bir yere geliyoruz arkamıza baktığımızda sadece yitip giden günler bırakmışız. Elbette güzel anılarımızda var bunları yok sayamayız ve asla hükümsüz değiller.

Ama kaybolmak istercesine yaşıyoruz, haklarımızı bilmeden ve kendimizi savunmadan yaşıyoruz. Umarsızca ilişkiler kuruyor ve birbirimizi yaralıyoruz. Bazı olaylar biz izin verdiğimiz kadar hayatımız da yer alsa da, bazıları gerçekten hadlerini aşmayı iyi biliyorlar.

Kimsenin hakkının gasp edilmesi umurumuzda değil. Oysa gasp edilen hak bizim olduğunu anlasak sesimizi duymayan kalmamış olurdu.

Ne çok yanaştık bana dokunmayan yılan sözüne! Hep bu nedenle değil mi susmalarımız. Eyt ile gençlerin geleceğinden çalıyorsunuz demek bize daha kolay geldiğinden mı bu haksız haykırışımız? Peki o kadar yıl o primleri ödemiş olan eyt li amcaların veyahut ta arkadaşlarımızın ödemiş olduğu paralar ne oldu demek bunu sorgulamak bizim hakkımız değil mi?

Sokakta yürümekten korkan kadına açma oranı buranı demek yerine, laf atan ahlaksıza hesap sormak bizim görevimiz değil mi?

”Herkesin polisi kendi vicdanıdır, fakat polis vicdanı olmayanların karşısındadır.”

(Mustafa Kemal Atatürk)

Polisi bile bu şekilde tanımlayan bir önderimiz varken vicdanı olmayan bu ahlak yoksunu insanları yetiştiren de bizler değil miyiz! Bu durumda kendi vicdanımızı sorgulamamız gerekmiyor mu? Neden toplum bu kadar yozlaştı demek gerçekten zor mu?

Nereye gittiğimizin farkında bile değiliz. Durun ve kendinizi sorgulayın! Toplumun bu kadar umarsız olmasında payınızın ne olduğunu sorgulayın. Gelecek neslin hayatının haklarını çalmayın! Bir yere kadar geldik hep beraber ama artık durun, duralım.

Her yazımın sonu gibi;

Çocukları sevin!

Saygı, sevgi, sağlık dileklerimle….

Hoşça Kalın.